Porady prawne niepełnosprawne…

Radziłam się zupełnie odrębnych prawników zatrudnionych w odrębnych całkowicie instytucjach w zupełnie różnych wojewódzwtawach.

Powiedzieli to samo: sprawa do wygrania. Zawierzyłam kwalifikacjom tych ludzi. Teraz czuje się oszukana.

Boje się, że może wyjść tak, że za mieszkanie Robercika i Adama mam sama zapłacić. A to już by było straszne.

Chce mieszkać gdzie mieszkam bo tu mi dobrze: nikt mnie nie bije, jestem wolnym człowiekiem. A u mamusi? U mamusi nie mogłam otworzyć okna gdy chciałam, nie mogłam korzystać z pralki automatycznej, nie zawsze mogłam uprać ręcznie w misce by nie budzić awantury… tak tak, ale wiecie co Wam powiem? Jeśli ktoś tego nie przeżył to nigdy nie zrozumie. Może ewentualnie przyjąć do  wiadomości. Ale zapewniam Was, że naprawdę są rodziny dysfunkcyjne, i by o tym wiedzieć nie potrzebne jest wyższe wykształcenie. Poznałam gro „cudotwórców” doktorów, profesorów… ludzi nie rozumiejących pewnych spraw. I nigdy nie zrozumieją. Będą jak ten śledź w zalewie swojej pychy w puszce przekonań.

    Co do „mężczyzn”… z tym chłopakiem spotkałam się jeszcze raz na kawę i ciacho. Mieliśmy plany na sobotę, dostałam smsa o dziwnej treści, oddzwoniłam i dowiedziałam się, że siedzi sobie u znajomych. Zapewniał, że plany niedzielne są aktualne i w ogóle…

W sobotę wieczorem też klikaliśmy, krótko… umówiliśmy się na niedziele, prosił bym koleżankę znalazła bo jego kolega będzie samotny.

Popytałam koleżanek, i…. całe szczęście, że Sylwia miała szkołę… i żeśmy nie podeszły do końca poważnie do zaproszenia…

Bo oto o godzinie 8.56 dostałam sms „mnie dzisiaj nie będzie, nie czuje się najlepiej, wykuruje się dziś w domu innym razem ok. pozdrawiam;(„

Chodź zrobiło mi się przykro bo chciałam skorzystać z tego zaproszenia, gdyż wycieczka byłaby dla mnie naprawdę fajną odskocznią. Życzyłam szybkiego powrotu do zdrowia, i więcej nie zamierzam się odzywać.

Wieczorem napisał: „co porabiasz? Nie chyba zła że dzisiaj nie przyjechałem naprawdę z domu na krok nie wyszłem.”

Wiecie co? Nie odpisałam i nie dlatego, że jestem egoistycznym rozkapryszonym bachorem.

Czas najwyższy bym przestała zachowywać się jak głupia naiwna... Oczywiście tego się nie zmienia w jeden dzień, ale można  popracować. Szanuj siebie a zaczną szanować Ciebie. Ze strony tamtego gościa nie było szacunku do mojej osoby, ani do mojego czasu i moich znajomych, bo jak można umawiać się z kimś a tak naprawdę olać go, i pisać głupoty a jak zadzwoniłam to powiedzieć że u znajomych jest i się nie zobaczymy…

Jak można umawiać się robić z kimś plany, (wycieczka całodniowa wymaga zarezerwowania czasu ), prosić o mieszanie osób trzecich, i co? Pamiętacie Robercika i jego imprezy? Identycznie… też kazał nazapraszać, i zniknął…

Pora bym naprawdę przestała się kierować pozytywnym myśleniem, tylko racjonalizowała: nie podoba mi się, to nie żywię nadziei że będzie lepiej, że w cudowny sposób się zmieni, bo być może będzie tylko gorzej. Kredyt zaufania którym nauczono mnie szafować (wychodząc na głupią naiwną) to drogi prezent, a jak mi pewna mądra osoba powiedziała: nikt drogich prezentów nie docenia. Jest różnica, pomiędzy głupią naiwną, która wierzy, w cud. A osobą która daje się ubłagać, łaskawie daje ostatnią szansę.
Nawet zwierze uczy się na błędach.