(!@#$%^&*)

Przyszłam do pracy szukałam kierowniczki, ale nie znalazłam, za to znalazł mnie jej przełożony, który zaprosił mnie do pokoju zwierzeń…

Powiedział, ze są niezadowoleni z mojej pracy, i wyszło na to, że ja jako jedyna błędy robię reszta jest nieomylna, no i że za wolno…

I w związku z tym proponuje, że popracuje do końca tygodnia, potem wykorzystam urlop i z dniem 12 czerwca napiszę prośbę o zwolnienie.

Ja odpowiedziałam że się staram, że chora chodziłam do pracy i w ogóle, że nie poszłam na L4 tylko pracowałam. Poprosiłam o szansę…

Powiedziałam, że mam ciężką sytuacje, a on, że ma 10 etatów do zwolnienia.

Zapytał czy przyjmuje propozycje a ja, że przemyślę. Powiedział, że wie z doświadczenia, że ludzie uciekają się do takich metod jak zwolnienia lekarskie, by przedłużyć, powiedział że ni nie wskóram tylko będzie miał złe zdanie o mnie.

Powiedziałam, że choroba nie wybiera a on, straszył mnie ZUSem, że tam będą dochodzić….

    Po co ja się starałam, po co przyłaziłam chora zamiast w domu się kurować. Po co kładłam uszy po sobie? w ogóle jedno wielkie po co. Przecież gdybym miała wy!@#e to skutek byłby identyczny.

Na samej końcówce dnia (może jakieś za 10 minut do wyjścia) łzy mi prawie zaczęły napływać do oczu, ale byłam zbyt wściekła by się popłakać... ciężko było mi się zebrać, czekałam na „odebranie roboty” gdy podeszła do mnie Kaśka i rozkazała, że skoro nic nie robie to żebym w czymś Marylce pomogła. Kurwa mam swoje nie do końca zrobione łzy mi się w oku kręcą za 10 minut ide do domu a tu… po za tym kim ona jest żeby mi rozkazywać?! Za jakiś czas wracałam z toalety, to Kaśka znowu jakieś roszczenia do mnie. To jej powiedziałam by mi dała spokój bo nie mam głowy a ona na całą morde że w pracy jestem; a miałam chyba 5 minut do wyjścia. masakra jakaś….

Jakoś nie mam ochoty tam przychodzić… nie wiem co zrobić…

Naj gorsze, że na dobrą sprawę sama jestem…